Ամառ էր։ Ավետիք Իսահակյանը հանգստանում էր Ծաղկաձորում։

Էմիրաթներ ու Սաուդյան Արաբիա գնալու նախօրեին,Պուտինը նորանշանակ դեսպանների հավատարմագրերն էր ընդունում:

«Ադրբեջանաթուրքաֆիլ» իշխանությունը կենդանաֆոբ է: Հայաստանում շների սպանդ է իրականացվում:

Ամփոփվող տարվա վերջին մտահոգությունը ևս փարատեցի հրապարակում, որտեղ ավարտին էին մոտենում տոնածառի կանգնեցման աշխատանքները: Կարևորագույն խորհրդականին մոտեցա այն պահին, երբ նա բանվորներին բացատրում էր, որ ավելի նպատակահարմար է տոնածառի ներքևը լայն բռնացնել, իսկ վերևը՝ նեղ:

Նորանկախ Հայաստանում միշտ փորձել եմ ձեռնպահ մնալ ընդդիմությանը քննադատելուց։ Երբեմն, երբ չեմ դիմացել, մեղմ եմ քննադատել։

1988 թվականից հետո , դեկտեմբերի 7-ի օրն ինձ համար մեռած և մեռնելու օր է։ Ասել, թե ատում եմ այդ օրը, սխալ կլինի, կասեմ`մեռնում եմ այդ օրը։

Ո՞րն է մեր ազգային մենթալիտետի ամենազզվելի գիծը․ հայկական կեղծ շուստրիությունը։ Ինչու՞ կեղծ, որովհետև այդ գիծը միայն մենք ենք համարում շուստրիություն, իսկ իրականում այն հաբռգածություն է՝ խաբեության, ինքնախաբեության, լկտիության ու հանդգնության ակնհայտ տարրերով։

Դեկտեմբերի 5-ին «Դիլիջան ազգային պարկ» ՊՈԱԿ-ի 3-րդ պահաբաժնի տարբեր հատվածներում բռնկված հրդեհի մեծ ու փոքր օջախների մեծ մասը հնարավոր է եղել մեկուսացնել։

Դեկտեմբերի 5-ին, մասնակցեցի «Այլընտրանք» հետազոտական կենտրոնի նախաձեռնությամբ, Երևանում տեղի ունեցած «Հավաքական Արևմուտքի երկակի ստանդարտները Մերձավոր Արևելքում» թեմայով կլոր-սեղան քննարկմանը, որին մասնակցում էին Հայաստանում Բելառուսի, Չինաստանի, Իրանի, Սիրիայի արտակարգ և լիազոր դեսպանները, Ռուսաստանի Դաշնության դեսպանության դեսպանորդ խորհրդականը, ինչպես նաև հայաստանյան նշանավոր հասարակական գործիչներ, մտավորականներ, փորձագետներ։

Մի քանի օր անձրև էր եկել, պատուհանի փոշոտ ապակիների վրա ցեխաբծեր կային: Աշնան արևը պատին տարօրինակ պատկերներ էր նկարում: Թույլ, անհաստատ գծերով ուրվագծվում էին մերթ ցանկապատի վրայի չորացած եղինջները, մերթ ծեր թթենու փչակը: Արևի անհաստատ լույսը երերում էր, և սենյակը կարծես լողում էր ամպերի վրայով: